Fabuła

Wydarzenia na świecie

W 1275 roku Dziki Gon został ostatecznie pokonany. Do rozstrzygającej bitwy doszło na wyspie Undvik. Król Aen Elle przybył tam ze swymi generałami i żołnierzami na Naglfaarze będąc przekonanym, że został wezwany przez sojusznika. Pomiędzy siłami Eredina, a stronnikami Ciri rozegrała się krwawa walka. Z powodu braku wsparcia ze strony Ge’elsa — namiestnika Tir ná Lia Dziki Gon poniósł porażkę. Sam Eredin zginął od miecza Geralta z Rivii. Cirilla miała przed sobą jeszcze jedno zadanie — pokonać Białe Zimno. Z pomocą Avallac'ha dotarła do Tor Gvalch'ca i przeszła przez portal w wieży. Po tych wydarzeniach wybrała życie wiedźminki i o jej czynach było głośno od Gór Smoczych, aż po Jarugę.

Na Skellige na tronie zasiadła Cerys an Craite, kobieta uparta i nieugięta, lecz z drugiej strony rozważna i opanowana. Pod jej rządami na wyspach zapanował pokój, a sama Cerys zasłynęła jako mądra władczyni, rozwijająca swój kraj, ale i rozleniwiająca nieco wojowników z powodu braku wojen.

W trzeciej Wojnie Północnej stanęli przeciw sobie dwaj wielcy stratedzy: Radowid i Emhyr. Obaj wydawali się niepokonani, ale obaj przegrali — zostali zamordowani. Władzę przejął mężczyzna dotąd kryjący się w cieniu — Dijkstra. Kiedy został kanclerzem zaczął rządzić zwycięską północą — bezwzględnie i cynicznie. Wiedział, że jeżeli chce pokoju to musi być gotowy na wojnę. Z tego powodu założył liczne manufaktury i rozszerzał włości programem osadnictwa, wzorując się na Cesarstwie. Wszystko dla dobra poddanych, ale wbrew ich woli. Zakończono polowania na czarownice. Emhyr został zabity przez morderców, najprawdopodobniej wynajętych przez Morvrana Vooris, krewnego byłego cesarza oraz jego następcę.

Wydarzenia w księstwie

W czasie Wojen Północnych, za rządów Anny Henrietty, Toussaint nie doświadczyło w żaden sposób działań wojennych. Wojska Nilfgaardu nie nawiedziły księstwa również podczas wojny z lat 1274—1275. Państwo księżnej dotknęło jednak inne nieszczęście. W 1275 roku w Beauclair doszło do czterech, tajemniczych morderstw, które przypisano nadnaturalnej istocie nazwanej przez gawiedź Bestią Beauclair. Ofiarami byli przedstawiciele beauclarskiej szlachty, a same morderstwa zbiegły się z urządzanym w Toussaint turniejem rycerskim. By zażegnać niebezpieczeństwo księżna wezwała wiedźmina Geralta z Rivii. Mistrz wiedźmiński ustalił, że za morderstwami stał szantażowany wampir wyższy Dettlaff van der Eretein. Zleceniodawcą zabójstw była zaś sama Sylwia Anna, starsza siostra Anny Henrietty, którą przed laty wygnano z dworu z powodu rzekomej, ciążącej nad nią Klątwy Czarnego Słońca. Gdy wampir stojący za morderstwami dowiedział się, że go oszukano wpadł w furię i wykorzystując podległe mu wampiry zaatakował Beauclair, które w kilka chwil spłynęło krwią. Ostatecznie dzięki Geraltowi z Rivii kryzys został zażegnany, ale Syanna zginęła z ręki wampira. 

W Toussaint nadal panowała Anna Henrietta, która po latach wdowieństwa znów przywdziała ślubną suknię. Tym razem wybór padł na hrabiego Louisa de Peyrac—Peyran, kuzyna Miltona. Annę i Louisa połączyło głębokie uczucie i do końca życia pozostali zgodnym i szczęśliwym małżeństwem. Louis pogodził się z rolą tytularnego współwładcy, pozostając w cieniu swojej żony. Wkrótce księstwo obiegła wesoła nowina — księżna spodziewała się dziecka. Po 9 miesiącach nieustających uczt Anna Henrietta w bólach wydała na świat małą, wątłą dziewczynkę, której nadano imię Maria Luiza. Upragniona dziedziczka przeżyła 10 dni, następnie, ku rozpaczy rodziny, została pochowana w krypcie rodowej.
Anna Henrietta po porodzie ciężko zaniemogła. Mimo starań medyka księżna nie powracała do zdrowia. Zmarła miesiąc po narodzinach Marii Luizy. Nagłe polepszenie się jej stanu pod koniec września okazało się jedynie chwilowe i nastąpiło po nim gwałtowne pogorszenie zdrowia, połączone z nasilonymi atakami drgawek. Gorączka poporodowa zawsze zabijała dużą ilość kobiet. Mówiło się też, że dużą rolę mógł odegrać żal z powodu utraconej siostry. Ostatnie lata życia księżnej były pasmem zmartwień i trosk. W księstwie zapanowała prawdziwa żałoba, co oznaczało zaniechanie wszelkiej muzyki i tańców. Ulice były ciche, a karczmy puste. W dworkach nie odbywały się żadne gonitwy, bale czy maskarady.
Wraz z Anariettą wygasła dynastia de Toussaint, więc władzę przejął dotąd cichy Louis de Peyrac—Peyran. Nie poradził sobie tak dobrze jak jego zmarła małżonka, co doprowadziło do utworzenia Rady, w skład której wchodziło 5 największych rodów Toussaint. Był władcą słabym i niezdecydowanym, który nie był zdolny do podejmowania samodzielnych decyzji. We wszystkim odwoływał się do zdania Rady, której postanowieniom się podporządkowywał. 
Księstwo wciąż nie miało dziedzica, a książę żony, toteż po zakończeniu żałoby, w roku 1284 poślubił Lyall Rostard, szlachciankę z Belhaven. Ich małżeństwo nie należało do tak zgodnych, jak to z Anną Henriettą. Lyall była ambitną kobietą, chcącą przejąć całkowitą władzę i zlikwidować Radę. Po narodzinach młodego dziedzica Hamelina de Peyrac—Peyran, władca Toussaint podzielił los byłej miłości, wpadając w ramiona samej śmierci. Zdania na temat jego odejścia są podzielone — niektórzy uważają, że zabrała go choroba, jednak jeszcze inni, iż śmierć Louisa spowodowana była zamachem na życie króla. Do dzisiaj nie ustalono prawdy co do śmierci władcy.
Na tronie zasiadł zaś młody, zaledwie ośmioletni Hamelin, mający od teraz przejąć wszystkie obowiązki ojca. Obok nowego władcy zawsze można zauważyć chowającą się w cieniu matkę, czekającą na odpowiedni moment i kierującą synem dla własnych, nieznanych dotąd korzyści. Rada wciąż jednak stara się walczyć z tajemniczymi planami Lyall, często odbierając młodemu władcy większość obowiązków.
Kolorowe ulice Beauclair wciąż jednak brzmią wesołą muzyką grających na rynku muzyków i razi niezliczoną ilością barw. Śmiechy odbijające się od ceglanych ścian budynków, młodzi goniący się po największym placu w mieście i pary, szepczące sobie nawzajem słodkie słówka. I chociaż całe państwo, wciąż wydaje się zastanawiać nad okolicznościami śmierci Louisa de Peyrac—Peyran, w oczach mieszkańców, ich idyllicznemu Toussaint nic nie zagraża. Jedynie Rada oraz politycy zdają się być przygotowani na nadchodzący spór.